4 februari, 2018

HOKITIKA.

>

Hokitika is een stadje aan de kust. Er word hier veel greenstone gevonden. Het stadje bestaat dan ook voornamelijk uit toeristenwinkeltjes. Maar zoals altijd zijn er ook wat kringloopwinkels te vinden. In een rommelzaakje zie ik een foto van Beatrix hangen. En ja, de eigenaar is van oorsprong Nederlands. Hij woont al meer als 60 jaar in Nieuw Zeeland, maar spreekt op zijn 80 jarige leeftijd nog goed Nederlands. Hij verteld dat de poster er hangt om de kiwi's te stangen, hier zijn ze namelijk veel met het engelse koningshuis bezig. Hij verteld me over het zware leven hier. Toen hij hier kwam was er nog niks. Hij was ingenieur maar dat werd hier niet gewaardeerd. Hij opende hier in het dorp een cafe. Hij geeft toe, een huis kopen, emigreren, het hele proces was toen makkelijk. Maar toch voel ik gelijk aan de dat de man ongelukkig is. Hij en zijn vriendin "moesten" trouwen.  Hij had niet het gevoel dat hij terug kon naar Nederland. Daar had iedereen tenslotte al een leven opgebouwd en een dure auto. Hij zou dan aangekeken worden. Misschien was het trots om terug te gaan, of het gevoel van falen. Hij is dan ook veel bezig met wat 'hoort' en wat anderen zeggen. Zo moet ik met 26 jaar ook al getrouwd zijn natuurlijk. Gelukkig trek ik mij wat minder aan van wat anderen vinden!

k rijd een stukje verder naar lake Kaniere waar een prachtige kampeerplek is aan het water. Hier breng ik een aantal dagen door. Ik zwem naar de overkant, ik wacht op beter weer, ik schrijf. Ik word bij een Nieuw Zeelandse vrouw voor een kopje thee uitgenodigd, en dat doe ik dan ook graag.We hebben het over haar gezin en over mijn reis. Ik bezoek verderop een waterval en een bekende rivier. Ik neem twee lifters mee terug naar het meer. Dit koppel komt uit Israel. Ik krijg van hun het laatste restje van een Israëlische lunch. We hebben het over hun land, waar ze verplicht het leger in moeten. Vooral hij vind het erg, en wilt niet in Israël blijven wonen, want hij wilt zijn kinderen dat niet aandoen. We zoeken naar greenstone, maar hebben weinig geluk. Hij verteld dat hij slecht alleen kan zijn. Hij heeft geprobeerd alleen te reizen, maar zelfs de makkelijke dingen zoals koken zijn dat te moeilijk voor hem. Ik hoor het vaak van anderen. Ik vraag me af of dit komt omdat we gewend zijn om altijd afleiding te hebben. En nu ben je vaak alleen met je gedachtes. Misschien komt het ook omdat ze in Israël in communities leven. Ik heb dit nooit geweten, maar blijkbaar staat Israël hier bekend om. In de jaren 50-60 heeft de regering daar stukken land uitgedeeld en er daar zijn gezinnen gaan wonen. In de communiteit word voor elkaar gezorgd. Er zijn grote ruimtes waar samen gekookt word. Ben je klaar met studeren, dat is er gratis een kleine (soort studio) voor je beschikbaar om te wonen. Toch verhuizen de meeste jongeren tegenwoordig naar de stad, en vele Israëliërs (want ja ze zijn er veel hier) die ik heb ontmoet zijn niet een communicatie opgegroeid.

Er is hier een hike naar de bekende Mt Brown hut, dus ik wacht een paar dagen op beter weer. Helaas blijft het regen achtig en besluit ik weer terug te gaan naar Hokitita. Hier hebben ze een oud en klein bioscoopje, en ik besluit hier naar Starwars te gaan! Ik zit naast een aantal jongeren van 18 jaar. Tot mijn verbazing werkt iedereen al, het is hier niet gek om niet te studeren. Ik moet wel lachen om de luidruchtige Nieuw zeelanders. Op de terugweg ga ik nog even de grot in om naar de glow worms te kijken!

Vanuit Hokitika rijd ik verder naar de Franz Jozef glacier. Ik breng mijn verjaardag hier wandelend door. Tijdens een wandeling van 5 uur naar de glacier, houd mijn lens van de camera er mee op. Ik baal als een stekker, maar hoop dit op de camping met hulp van internet nog te kunnen maken. Prachtige wandeling trouwens, met veel enge touwbruggen, mar geen foto dus! Ik op de terug weg kom ik de Israëlische lifters tegen, en ik spreek met ze af bij het hostel. Terug op de camping doe ik wat internet research, en mijn lens lijkt toch echt einde verhaal te zijn. Het is een bekende lens fout van lenskitten. Mijn camera is dan ook al 7 jaar oud, maar is het toch jammer om in zoveel schoonheid te zijn en geen foto’s te kunnen maken.  Vandaar dat jullie nu minder foto's zien, en meer verhaal. Dit gedeelte van het Zuidereiland is echt prachtig, dus je moet je verbeelding maar wat meer gebruiken tijdens het lezen.

Verder breng ik mijn verjaardag in de hottub door! Ik heb gezelschap van 2 knappe jongemannen. Omdat ik niet zo vaak in hostels ben, kom ik eigenlijk niet zo vaak echte backpackers tegen. Maar hier merk ik gelijk wat voor concurrentie er gaande is. De ene jongen noemt op wat hij tot nu toe allemaal voor landen heeft gezien, waarop de ander zijn landen opnoemt. Vervolgens zijn ze jaloers op elkaar. Ze reizen maar een maand door nieuw zeeland. en als ik dingen aanraad dan is daar allemaal geen tijd voor. Ze kijken mij aan alsof ik koeienogen heb als ik vertel dat ik hier zo 6-8 maanden reis. 1 maand is tenslotte toch wel genoeg? Ik ga er verder niet op in, ieder zijn eigen ding! 1 van de jongens is in Nepal geweest, en ik besluit hier wat meer informatie over te zoeken. En voor het eerst denk ik ja! dat word de volgende bestemming!

Ik ben in een prachtig landschap gearriveerd. Dit gebied bestaat uit talloze valleien en meren. De aanblik van bergen maakt me blij. Het verveelt nooit, want het is altijd anders. Er lopen hier veel helderblauwe rivieren, waar je gewoon van kunt drinken. Boven de dichtbegroeide bossen zie ik regelmatig haviken en kea's zijn vleugels spreiden, om ze vervolgens weer achter de bergtoppen te zien verdwijnen. Op boerenweggetjes zie ik herten, schapen en koeien, waarvoor ik regelmatig moet stoppen. Maar ik word ook al blij van kleine vogeltjes die even bij me langs komen of een liedje komen zingen. Of van een huppelend hermelijntje die achter de muisjes aangaat. Er zijn dagen van eenzaamheid, maar ook dagen van prachtige ontmoetingen en eigen overwinningen...

Wat is vrijheid?

vrijheid van anderen meningen?

vrij door rijkdom

vrij van eigen gedachtes

vrij om jezelf te zijn

Maar wat is jezelf zijn?

ben jij jij.

of ben je een ander

gevormd door anderen

andere idealen

andere dromen

en andere zijn angsten?

MERRY XMAS......

Ik zwem op dit prachtige plekje in het Wanaka meer. Ik doe een hike naar boven. Ik zie een hermelijntje. Ik geniet van de zon en s’avonds zijn er prachtige sterren (en ook veel zandvliegen). Ik versier Oldy om nog een beetje kerstsfeer te creëren. Maar ik begin me ook steeds eenzamer te voelen. Hoewel je altijd makkelijk contact kan zoeken en daarmee afleiding, is dat toch anders dan echt vrienden of familie om je heen hebben. Niemand kent je hier, je hebt geen geschiedenis samen. Als ik een hike maak, dan kan ik met niemand praten over wat het met me doet. Ik kan er later ook met niemand over hebben, want ik weet het wel, maar voor de ander zal het altijd vaag blijven.

Soms mis ik het om iets te maken, iets te bereiken. Iets te doen hebben is makkelijker dan niks doen. We zijn vaak bang voor rusteloosheid, voor mij komt dit nu sterker naar voren omdat ik geen foto’s meer kan maken. Ik ben gewent om altijd bezig te zijn met beeld. Dat zijn we grotendeels allemaal door social media. Maar nu zonder drukte en afleiding moet ik het toch echt onder ogen zien. Meestal is het stemmetje bovenin wel positief gestemd, maar zo even met de feestdagen heb ik er last van gehad.

Kerst breng ik op een camping aan de andere kant van het meer Wanaka door. Het is nu overal zo ontzettend druk. Alle campings zijn propvol. Alle kiwi’s lijken bij elkaar te komen op de camping, ze varen, zwemmen en bbqen met de kerst. Ze hebben hier geen kerstbomen. Alleen wat slingers soms, en ik heb twee kiwi’s verkleed als kerstmannen gezien. Op het strandje aan het meer speelt er een jongen gitaar. Hij is hier voor zijn familie, die hier ieder jaar kerst viert. Hij studeerd geschiedenis in Dunedin. Het is interessant om hier wat van de Nieuwe Zeelandse jongeren te horen. Jongeren hebben hier wel 4 maanden vakantie! Hij wilt trouwens eigelijk helemaal niet studeren, maar muziek maken. Dat schijnt hier in Nieuw Zeeland best lastig te zijn, want de stadjes zijn klein en daarom is er weinig bereik.

Na de kerstdagen ga ik verder naar de Rob Roy glacier en Liverpool hut. Er loopt een hele lange gravelroad naar toe. Ik vind het verschrikkelijk en tegelijkertijd ontzettend mooi. Onderweg neem ik een Franse lifter mee, zodat ik naar zijn avonturen kan luisteren en wat afleiding heb. Altijd als ik over een gravelroad rijd ben ik gespannen. Mijn oren zijn gespitst op ieder natuurlijk geluid wat Oldy produceert. Ik houd mijn adem in als er weer een steen tegen de onderkant aan knettert.

Als ik zie dat ik door een beekje moet rijden stop ik even en haal ik diep adem. Ik verzamel mijn moed. Ik vraag de Franse jongen naast mij hoe diep hij denkt dat het is. Hij kijkt me alleen maar twijfelachtig aan. Waarop ik dan oldy langzaam naar voren rijd. De keien zijn glad en glibberig, en ik hoor een piepend geluid. Ik kom langzaam maar zeker zonder problemen vooruit! De franse jongen lijkt ook opgelucht en kijkt me lachend aan "niet veel vrouwen zouden dat hebben gedaan!'. Waar ik zo bang voor ben weet ik eigenlijk niet, uiteindelijk komt het toch altijd wel goed. Zelfs als ik daar pech heb, en Oldy kapot gaat, dan weet ik zeker dat de nieuw zeelanders wel te hulp komen! (Maar misschien is een jeep leuk volgende keer) Ik ben opgelucht als we bij de vallei aankomen. Nu kan ik helemaal genieten van alle schoonheid. Langs de helderblauwe rivieren lopen dichtbegroeide bossen.

In die bossen loop ik een track naar de Rob Roy glacier. Aangekomen bij de glacier neem ik een moment van rust. Terwijl ik naar de structuren van het ijs kijk, komt er ineens een heel stuk los! Het geluid is overweldigend. Het lijkt bijna een waterval van ijs. Het is prachtig en tegelijkertijd ook heel triest om te zien. De avontuurlijke Fransman zet onderweg zijn tentje op en ik zeg hem gedag. Soms voel ik ook wel die drang, om te gaan liften en te kamperen. Dat geeft weer een heel ander gevoel van vrijheid! En het is hier een ontzettend goed land voor. De volgende dag loop ik naar de Liverpool hut, maar ik kom er al gauw achter dat ik geen slaapplaats kan verwachten, want het is zo ontzettend druk overal. Iedere hike die ik nu doe, zelfs 6 uur s’morgens is het al druk. Ik besloot daarom weer verder te reizen. Terug alleen over de gravelroad dus! Ik kom een boer tegen die zijn schapen aan het verzamelen is, de schapen groeperen zich om Oldy heen. Door het lopen ontstaat er een mist van zand! geweldig! De zon gaat langzaam onder, en de glacier kleurt rood.

 and a happy new year!

Ik rijd verder naar de Bannockburn Sluicings. Deze bergen zijn roodachtig en heel aders dan het gebied waar ik eerst was! Ook wandel ik in het dorpje Cormwell. Hier hebben ze nog een authentiek straatje met wat geschiednis. In deze gebieden hier werd er vroeger veel gemijnd. Daarna reis ik verder naar Queentown. Ik kom hier aan op zaterdag en bezoek de creamarkt. Ik merk dat Oldy niet meer helemaal de oude is na die lange gravelroad. Het stuur staat een beetje naar links, en beweegt steeds op en neer. Wat onderzoek op internet denk ik dat het de balans is, maar de garages zijn het weekend en met nieuw jaar dicht dus dat moet even wachten. Ik rijd verder naar Glenchory, waar ik nieuw jaar vier. Ik ben bang om gewoon in slaap te vallen, en dus probeer ik in contact te komen met wat mensen. Ik praat met een nieuw zeelands gezin, waarbij ik al gauw word uitgenodigd. Soms is de reactie van mensen zo grappig als ik hun vertel dat ik alleen aan het reizen ben. Deze man zegt dan ook "ik wil het bijna niet zeggen, maar je moet gewoon gaan werken!' Het is bijna elke keer het zelfde als ik vertel dat ik ben hier 3 maanden ben: o dus je werkt hier ook? “no, that’s the point;)!”

Ik kom ook twee Duitse meisje tegen die naar de pub gaan. Ik besluit hun te vergezellen. De twee meiden kennen elkaar niet heel goed, want ze hebben elkaar via internet ontmoet zodat ze samen een stukje kunnen reizen. Het ene meisje is 26 en het andere meisje is pas 18 jaar. En dat verschil merk je goed. Het meisje van 26 is hier al bijna een jaar, en heeft hier veel gewerkt. Ze heeft het uitgemaakt met haar vriendje zodat ze deze reis kon maken. Hierna wilt ze nog naar vele andere landen. Toch ervaart ze nog veel stress. Zo maakt ze zich druk om haar nieuwe woff. Ook begrijpen we allemaal elkaar angst voor de douane;). Het jongere meisje zit vol angsten en onzekerheden. Ze trekt zich veel aan van anderen. Ze wilt eigenlijk meer genieten van de reis maar weet niet hoe.  Mijn enigste advies hierop is dat ze misschien wat minder hard voor haar zelf kan zijn.

De pub is een gezellige boel. Er is een live bandje en er word volop gedanst. Als het dan eindelijk zover is, dan heb je wel een raar momentje zonder familie of vrienden. Gelukkig zijn de nieuw zeelanders wel zo leuk om me alsnog te zoenen. Ik zie wel tot twee keer toe een klein beetje vuurwerk. Het is niks vergeleken Nederland maar dat vind ik helemaal niet erg.

De volgende dag bel ik mijn ouders en vriendje, want nieuw zeeland is het eerste land wat nieuw jaar viert! Het verschilt natuurlijk 12 uur. Verder eet ik een lekker ijsje en lees ik een boek aan het meer. De camping hier is trouwens ook een leuk verhaal. Het is een communitie in de aanmaak. Er is een biologische winkel met Fairtrade producten. Als ik vraag hoe dit ontstaan is krijg ik een lang verhaal te horen. Een goede vriend van bill gates, die heeft meegeholpen aan de ontwikkeling van de notebook, heeft het stuk land gekocht en gedoneerd aan de communitie. Hij heeft dit concept bedacht en nu word er nog stevig aan gewerkt. Het moet 0 procent neutraal worden. Het zorgt voor vele banen daar in het kleine dorpje. Helaas was de artist and rescedence nog niet klaar!

EEN KLEIN BEETJE PECH

Op 2 januari rijd ik naar de garage in Queentown, om er achter te komen dat deze nog steeds dicht zijn. Later hoor ik dat er in Nieuw Zeeland en ook in Canada een iets ander systeem is voor de feestdagen. In Nederland als nieuwjaar of kerst in het weekend valt heb je gewoon pech. Maar hier verschuiven je vrije dagen naar de dagen erna. Ik vind dit wel zo eerlijk;) Ik ga een dagje met met de skilift omhoog en geniet ik van een fergus burger. Op 3 januari sta ik weer vroeg voor de deur bij de garage. We doen een klein test ritje en de man is erg verbaasd hoe scheef het stuur staat. Maar als Oldy opnieuw word uitgebalanceerd moet dit probleem weer opgelost zijn! Gelukkig is dit niet al te duur dus ik ben al hartstikke blij. Ik laat er er ook gelijk een nieuwe voorband opzetten, want ik wist dat die aan vervanging toe was. Tijdens het wachten praat ik met een vrouw uit Amerika. Ze is op bezoek bij haar dochter. Het is ergens grappig en triest om haar frustratie over Trump aan te horen. Ze woont dan ook in Washington, politiek kapitaal. Ik krijg haar nummer zodat ik mocht ik ooit in Amerika komen kan ik langs gaan.

Verder besteed ik mijn tijd in wat kringloopwinkels. Als ik terug kom vraag ik hoe het ervoor staat. De man zegt oldy er wel eens beter voor heeft gestaan. Ik schrik natuurlijk, denk dat er heel wat aan de hand is. Maar als ik naar voren loop zie ik dat het voorraam gebroken is! Ah ja, ongelukjes gebeuren. Maar het is wel balen dat het een week duurt voordat er nieuw glas is. Hoewel ik nog gewoon kan rijden, en oldy weer heel lekker rijd, vind ik dit toch een beetje eng. De scheuren gaan soms tijdens het rijden verder, en tot nu toe niet in mijn zicht, maar ik wil het niet zo ver laten komen. Dus rijd ik alleen maar een stukje naar een gratis overnachtingsplek, en ik blijf daar een week. Gelukkig heb ik net voor 5 dollar een tas met boeken gevuld bij de kringloopwinkel. Ik besteed mijn tijd dus vooral lezend door en tussendoor zwem ik af en toe in het meer. Ik heb tenslotte geen douch! Soms zijn er hele regenachtige dagen en als je dan mazzel hebt kan je een regenboog van begin tot einde zien!

Na een week word Oldy week gemaakt. Een nieuw vooruit erin is zo gedaan. Ze zijn hier langer bezig met alle stickers overplaatsen. Nu Oldy weer is gemaakt ga ik weer terug naar Glenchory. Nu kan ik tenslotte weer over de gravelroads rijden.Ik heb van ter voren een afspraak gemaakt voor en skydive hier, maar ik heb nog een paar dagen.  Ik ga naar de Routeburn track en doe hier een dag wandeling. Ik rijd naar het 'paradijs' en loop midden in een middle earth locatie. Ik loop onder andere de Maqiontosch track. Het is hier heerlijk rustig en stil. Sinds een lange tijd ben ik zonder toeristen en ik verwelkom de stilte. Ik moet ook eerlijk zeggen dat ik het soms nog altijd eng vind om hier alleen te hiken. ik volg daarom altijd netjes de paaltjes, maar soms ben ik die wel eens even kwijt. De eerste touwbrug die ik deed op de Abel Tasman was leuk, maar daarna ben ik er nog vele tegen gekomen. Ik kan me een behoorlijk hoge herinneren, ik wist zeker dat als ik zou vallen dat het einde verhaal was. Ik bleef een tijdje naar de rivier onder mij kijken. Stapje voor stapje en met witte knokkels haalde ik de overkant. Rivieren hier zijn zo veranderlijk. Het ene moment komen ze tot je enkels en het andere moment tot je middel. Veel hikers gaan dood door deze rivieren. Als ik een rivier moet oversteken vraag ik mij altijd af waar ik eindig als ik meegesleurd word. Ik probeer altijd de kou te negeren en goed en stevig balans te houden. Soms zoek ik van ter voren een stok voor meer evenwicht. S’nachts durf ik niet zo goed een hutje uit te gaan. Dan ben ik in het donker bang om te vallen, maar meestal ben ik ook al zo moe dat ik snel in slaap val. Wat ergens ook jammer is want de sterren zijn prachtig!

reuzenmeer

Het meer in Queentown/Glenchory heeft een Maori legende. Er was eens hele mooi vrouw, de dochter van een chiefclan. Een man werd verlief op haar, maar hij mocht niet met haar trouwen. De vader van het meisje vond hem niet goed genoeg. Maar dan word het mooi meisje ontvoerd door een reus. En je raad het al, wie haar red mag met haar trouwen. Alle mannen falen of zijn bang, maar er is er natuurlijk eentje die de reus verslaat. De reus valt, en zo opstaat dit diepe meer tussen de bergen. Ze zeggen dat de reus nog steeds leeft, omdat het water veranderd als eb en vloed.

Het meer is ontzettend diep en daardoor ook behoorlijk koud. Toen ik van een Cliff het water in sprong had ik niet de kou verwacht! Als ik weg rijd ben ik blij om uit deze drukke stad we te gaan. Ik heb mij laten vertellen door locals dat hier 5 jaar geleden nog amper wat was. 1 weg en een heel klein supermarktje. Door onder andere toerisme komen er steeds meer mensen wonen. Het zorgt voor veel baan aanbod. Infrastructuur kan het niet bijbenen en het is hier dan ook vaak file rijden. Er zijn nu veel rotondes en wel 5 supermarkten. Huizen worden de grond uitgestampt. Het is hier echter ook duur om te wonen. Doordat er zoveel mensen als mij uit het buitenland komen om hier te werken liggen de lonen erg laag. De kiwi's zijn daarom blij dat er een stop is gekomen op de emigratie processen hier. Nu zijn er meer banen dan mensen, waardoor er wat te onderhandelen valt over het loon. Als ik vraag of ze niet bang zijn voor de effecten van zulke steden valt dat hier nog wel mee. Er is tenslotte genoeg ruimte hier in nieuw zeeland.

vliegtocht

Op een zaterdagochtend sta ik vroeg op om te gaan skydiven! Ik krijg echter te horen dat het niet doorgaat, waarom is mij niet helemaal duidelijk. Het is stralend weer en er is geen wind. Maar skydive Glenchory is ‘out of operation'. Maar ik kan als ik wil naar Wanaka. Ik wil niet helemaal naar Wanaka rijden, voor het geval het weer niet doorgaat en ik voor niks allemaal petrol kosten kwijt ben. Maar gelukkig gaat er een gratis bus, dus ik probeer het! Tot 3 keer toe heb ik ontzettend pech. Steeds als ik er ben dan komt er een harde windvlaag lijkt het. Ik zie wel mensen voor mij springen. De laatste keer lijkt het dan ook echt te geburen, maar tijdens het vliegen word medegedeeld dat het niet doorgaat. Ik heb dan tenminste wel mooi uitzicht gehad, maar ik vind het toch een behoorlijk kut bedrijf...niet dat ze iets aan de wind kunnen doen. Maar ik werd steeds in de laatste groep geplaatst. waardoor ik steeds anderen wel zag springen en ik zelf steeds niet kon. En dan kom ik er achter waarom Glechory dicht is! Die vrijdag voordat ik zou gaan skydiven is er een toerist overleden. Blijkbaar hebben ze een landing gemaakt in het meer. Het is mij niet helemaal duidelijk hoe de ene het overleefd heeft en de ander niet, want je zit aan elkaar, maar dit is dus de reden dat ze het niet hebben verteld. Maar het stond echter wel in de krant! En dan te bedenken dat ik zat te twijfelen om die vrijdag te gaan......